काठमाडौँ । फुलबुट्टे गुन्यु र रातो चोली । शिरमा रातो फूल अनि शिरबन्दी। हातमा बैशाखी र मुहारमा मीठो मुस्कान । एकजना महिलाको सहयोगमा उनी स्टेजको बीच भागमा आईपुगिन् । नेपथ्यमा गीत बज्यो ‘मै छोरी सुन्दरी, कसरी भरु पानी ।’

सँगै आएको सहयोगी बहिनीले उनको बैशाखी स्टेजबाट आँफैसँग लगिन् । अनि त्यहाँ जे देखियो, त्यसले सबैको मनलाई एउटा खुशीको अनुभूति गरायो ।

नेपाल क्यान्सर अस्पतालले केही दिन अघि आयोजना गरेको चाईल्ड र्याम्प शो कार्यक्रममा देखिएको दृश्य हो यो ।

संसारमा यति धेरै मानिसहरु छौं, जो आफ्नो खुट्टा राम्रो अवस्थामा हुँदाहुँदै पनि नाच्नलाई राम्रोसँग खुट्टा चलाउन जान्दैनौं । तर, ती बहिनीले यसरी नाचिन कि सायद कहिले पनि ननाचेको व्यक्तिलाई पनि नाँचौ नाँचौ भयो ।

एउटा खुट्टा नभएकी र भएको एउटा खुट्टा कै सहारामा कार्यक्रममा उपस्थित दर्शकहरुको मन लोभ्याउने ती व्यक्ति हुन् सरिता मगर । धादिङ जिल्ला घर भएकी १८ वर्षीय सरितालाई १० बर्षको हुँदा एक्कासी बायाँ खुट्टामा गाँठा आयो । उनको सम्झना अनुसार त्यो चैते दशैँको समय थियो। गाँठो आएपनि केही असजिलो भएको थिएन । तर पनि उनले आफ्नो आमासँग नजिकैको सानो अस्पतालमा गएर जाँच गराईन् । १ महिनासम्म कुरिन्, तर रिपोर्ट नै आएन । उनको बुवाआमालाई डर लाग्यो । त्यसैले उनीहरु समय मिलाएर जाँच गराउन काठमाडौं आईहाले ।

सबैभन्दा पहिला उनी कान्ति बाल अस्पताल आईन् । त्यहाँबाट उनलाई टिचिङ अस्पतालमा रिफर गरियो । अस्पतालले सरिताको खुट्टाको क्यान्सर भएको घोषणा गर्यो । सायद सरिता र उनका आमबुबाले यो कुरा सोचेकै थिएनन् । खुट्टामा क्यान्सर भएको थाहापाएपछि सरिताकी आमा रुइन्, आमसँगै सरिता पनि रोइन्, अस्पतालले सरिताको खुट्टा काट्नु भन्ने सल्लाह दियो, तर सरिताका आमाबुवालाई आफ्नो छोरीको खुट्टा त्यति सजिलै काट्न मन लागेन ।

त्यसैले उनीहरु पहिला औषधी उपचारबाट प्रयास गरौं भन्ने मनसाय लिएर भरतपुर अस्पताल पुगे । औषधी मार्फत उपचार गर्ने क्रममा अन्त्यमा सरिताले आफ्नो खुट्टा काट्नु पर्यो र २ बर्ष पछि १२ बर्षको उमेरमा धुलिखेल अस्पतालमा उनको खुट्टा काटियो ।

उपचारको क्रममा एकपटक उनी बाँच्छिन् भनेर परिवार र आफन्त सबैले आशा गुमाइसकेका थिए । डाक्टरले पनि अब उनी बाँच्छिन् भन्ने आशा नगर्नु भनेका थिए । सरिता भन्छिन्, ‘गाउँघरको सबैले यो त मर्छे भनेका थियो, तर आमाले मात्र हरेस खानु भएको थिएन ।’ तर आज उनी स्वस्थ छिन् र बाँचिरहेकी छिन् । सबैले उनलाई दोस्रो जन्म लिएको भन्छन् ।

उनी अहिले फलोअपका लागि समयसमयमा अस्पताल गएको डाक्टरलाई सोध्छिन्-‘म बाँच्दिन भन्नु भएको होइन ?’ डाक्टर मात्र मुस्कुराउँछन् ।

सरिताको बुवा आमा तरकारी खेती गर्छन् । उपचारको क्रममा उनीहरुको लाखौँ खर्च भयो । आमाबुवाले धेरैसँग सापटी लिएर उनको उपचार गराइ छाडे । उनका काका र मामाहरुले पनि उनको उपचारमा धेरै सहयोग गरेको उनी बताउँछिन् ।

उनी अहिले फलोअपका लागि समयसमयमा अस्पताल गएको बेला डाक्टरलाई भेट्छिन् । डाक्टरलाई सोध्छिन् –‘म बाँच्दिन भन्नु भएको होइन ?’ डाक्टर मात्र मुस्कुराउँछन् । सरितालाई पहिला पहिला मानिसहरुसँग बोल्न, घुलमिल हुन साह्रै गार्हो लाग्थ्यो, तर उनलाई अहिले कसैसँग पनि बोल्न डर लाग्दैन । उनले साथी पनि काठमाडौं आएर धेरै बनाईसकेकी छिन् । यस्तै उनी समय समयमा आफै नै भरतपुर अस्पतालमा फलोअपका जान्छिन् ।

सरिता अहिले चाबाहिलको होस्टलमा बस्छिन् । त्यहाँ उनी जस्ता धेरै बालबालिकाहरु छन् । चाबाहिलको सुप्रिम ईन्टरनेसनल स्कुलमा कक्षा ८ मा पढ्दै गरेकी सरितालाई फिल्ममा खेल्ने ठूलो ईच्छा छ । उनले ८ बर्षको उमेरमा पहिलो पटक फिल्म ‘गोर्खा पल्टन’ हेरेकी थिईन् । त्यसपछी उनलाई फिल्म खेल्ने ठूलो ईच्छा जाग्यो । बाँया खुट्टा काट्ने बेला उनलाई आफ्नो सपनाको खुब माया लागेर आयो । उनलाई अब आफ्नो सपना त्याग्नु बाहेक बिकल्प देखेकी थिईनन्, तर अहिले उनलाई त्यस्तो लाग्दैन । त्यही सपनालाई पूरा गर्न अहिले सरिता नृत्यलाई आत्मासाथ गरेर अगाडि बढ्ने कोसिसमा छिन् । उनी एउटा खुट्टा कै सहारामा फिल्मी क्षेत्रमा आफ्नो पाइला राख्न चाहन्छिन् ।

सरिता बर्षमा एकपटक घर जान्छिन् । उनलाई सबैले माया गर्छन् । उनलाई सानासाना भाईबहिनीले जिस्काउने गर्छन्, तर बालबालिकाको बोलीले कत्ति पनि चित्त दुखाउँदिनन् । उनलाई आफ्नो खुट्टा काटिनु परेकोमा पनि केही दुःख छैन । उनी भन्छिन्, ‘मलाई कहिले अरु भन्दा कमजोर महसुस भएन किनभने म उनीहरु भन्दा चाँडो हिंड्न सक्छु ।’

सम्बन्धित शिषर्कहरु

लाइन सिफ्टिङ तथा केबल परिवर्तनका लागि यी स्थानमा विद्युत सेवा अवरुद्ध

दूधमा पनि बर्डफ्लुको भाइरस फेला

पर्यटकको रोजाइमा घोडेपानी, एक वर्षमा ३१ हजारले गरे भ्रमण

महासंघमा संयोजकको जिम्मा सापकोटालाई, प्राथमिकतामा व्यवसायीका समस्या समाधान

ऐसले फर्निचर शोरुम अब नेपालमा, नयाँ युगको शुरुवात गर्ने (फोटो फिचरसहित)

फास्ट ट्रयाक तोकिएकै समयमा बन्छ, लागत बढेको छैनः प्रधान सेनापति